Herken jij dit? Of denk je: nee, dat doe ik niet.
Dit artikel schrijf ik naar aanleiding van een gesprek met een cliënte die als juf voor de klas staat in het onderwijs. Ze is gewend om met kindertjes om te gaan en hier een goede mix in te vinden van speelsheid, vrijheid, creativiteit, humor, vrolijkheid maar wel in een kader van duidelijkheid, consequent zijn, regels en structuur, veiligheid, geborgenheid en vooral liefde.
Mooi hè als je dat kan. Super voor die kindertjes om haar als juf te hebben.
Sinds een aantal maanden is ze zelf ook moeder geworden. Ze is hier heel blij mee want ze wist niet zeker of dit voor haar was weggelegd. Haar relatie loopt namelijk niet altijd van een leien dakje. Ze zijn al lang bij elkaar maar hebben vaak up en downs meegemaakt en soms zelfs lange periodes met downs. In zo’n periode is ze burn-out geraakt en heeft hulp gezocht, waarin ze haar partner heeft betrokken. Sterk van haar, ze heeft hier goed voor zichzelf gezorgd.
Er werd veel helder waardoor ze zich beiden ontwikkelden en hun relatie met sprongen vooruit ging. Er veranderde veel in hun leven en zo kwam er ook een prachtig kindje op de wereld. Maar het leven gaat door en brengt ook weer nieuwe hobbels op hun pad. Of misschien zelfs wel een berg. En die is moeilijk te beklimmen dus dreigt er weer een langere periode met downs. Vanuit haar liefde voor haar partner en haar zorgzaamheid is ze geneigd om hem te beschermen. Ze behandelt hem als het ware als alle kindjes in haar leven. Ze is bang dat hij gekwetst wordt, emotionele pijn heeft.
Echter, hij is niet haar kind maar haar partner. En ze zitten samen in een dynamiek, die je tussen ouder en kind terugziet maar die in een relatie niet al te lang aanwezig hoort te zijn. Daar hoort de basis van volwassenheid thuis. Samen naast elkaar op een gelijkwaardige voet met elkaar omgaan. Elkaar uitdagen, aanvullen en zeker samen de verantwoordelijkheden in het leven delen.
Er bestaat zoiets als familiedynamiek. Dat kun je je voorstellen als een hele grote fontein met verschillende bakken boven elkaar, waar het water van boven naar beneden stroomt. Het is de bedoeling dat ouders samen in de bak boven hun kinderen staan. En niet dat een kind boven de ouder gaat staan om voor de ouder te zorgen. Of dat ouders in verschillende bakken staan en zo voor de ander gaan zorgen. Of de ouder in de kindpositie neemt niet voldoende verantwoordelijkheid voor zichzelf en stapt niet in de volwassenpositie naast de partner. Dat hoort niet, dan kan het niet stromen zoals het bedoeld is. Dan gaan dingen vastzitten, ontstaat er spanning. Vaak ook letterlijk in je lichaam, meestal in je schouders.
Voor deze cliënte geldt de vraag: wat maakt dat het voor jou moeilijk is om de ander naast je uit te nodigen? Ben je ergens bang voor? Vind je jezelf de moeite waard om samen een gelijkwaardige relatie te hebben? Kom je voldoende voor jezelf op of verstop je je onder het mom dat je het goed doet voor de ander? Terwijl je de ander zo niet verder helpt. Misschien zelfs wel integendeel: de ander gaat steeds vaster zitten in een kindpositie en voelt niet genoeg noodzaak om in beweging te komen en voor zichzelf te gaan zorgen. Er is werk aan de winkel maar dan wel voor jezelf.
Herken jij je hier in? Of denk je: nee, dat doe ik niet.
0 Reacties